Şemdinli’de küçük yaşlardan itibaren saz çalmaya ilgi duymaya başlayan ve kendi kendine saz çalmayı öğrenen Yazıcı, bayan olduğu için müzikle uğraşmanın ayıp sayıldığı bir dönemde müzik tutkusunun peşinden gitmeye devam etti. Yazıcı, hayat hikâyesini anlattı.
Yazıcı, “ Buralıyım Halk Eğitim Merkezi’nde el sanatları kursunda usta öğretici olarak çalışıyorum. Küçüklüğümden beri müzik ve sanata hep bir ilgim vardı. Yaklaşık 40 yıldır saz çalan bir abim var. Abim 4 yaşında saza başlamıştı. Tabi o zamanlar helva kutusunun tenekesinden kendine saz yapmıştı. Okulda çalıyordu. Hatta o zamanlar abim gazetelere de çıkmıştı. Abim şu an bölgenin en iyi saz çalan ustasıdır diyebilirim. Benimde müzik merakım aslında birazda aileden geliyor. İlk olarak saz çalmayı ağabeyimi izleyerek onunu parmak hareketlerini takip ederek kendi kendime öğrendim. Ayrıca okul korusunda türkü söylüyordum. Çok türkü bildiğim için sürekli korudaydım. Hem çalıp hem türkü söylemeyi çok seviyordum” dedi.
“Müzik ruhun gıdası ve birçok hastalığın şifasıdır”
Müziğin hayatında çok önemli olduğunu ve bu konuda kendini sürekli geliştirdiğini dile getiren Yazıcı, “ Müzik sevmeyen insan yoktur, çünkü müzik hem ruhun gıdası hem de birçok hasatlığın şifasıdır. Benim müzik bilgim vardı. Ama kendimi bu konuda daha çok geliştirmem için notada öğrenmem gerekiyordu. Bu yüzden 2004’te Halk Eğitim Merkezi’nde açılan bağlama kursuna gittim. 6 yıl önce de burada müzik okulu ve bağlama kursu açıldı. 3 yılda orada nota dersi aldım. Şu an her parçayı rahatlıkla çalabiliyorum. Gittiğim kurslardan 4 tane bağlama belgem var. Benim ablamın da sesi çok güzel Ankara’da bir ses yarışmasına gitmişti hatta kazanmıştı. Ancak eskiden dini nedenlerden dolayı işte haramdır, günahtır dedikleri için tabi çoğu şeyi yapamadık. Bir gün ablamla O Ses Türkiye’ye gitmeyi çok istiyoruz” şeklinde konuştu.
